Dollfie - świąteczne odkrycie

Wędrując przez zaprzyjaźnione blogi, zajrzałam znów do Herbi, a od niej do Brahdelt i tam... spotkałam dollfie - istne śliczności.
Dollfie powstały jakieś 10 lat temu w Japonii, dziś produkowane są również w Korei. Te lalki z tego co się zorientowałam mogą być całkiem inspirującym hobby. Inspirującym i drogim, bo ich ceny to kilkaset dolarów za sztukę. No ale sami zobaczcie - to moje typy po przejrzeniu oferty kilku sklepów:

Dollmore








Iplehouse










i jeszcze facet, a w zasadzie chłopię, bo delikatne rysy ma w iście japońskiej estetyce:





**********************************************************************

Szalik na etapie drugiego motka, jestem już za połową. Mam nadzieję, że zdążę z czapką przed większymi mrozami.
Wczoraj się złapałam, że w zasadzie mogę sztrykować nie patrząc na robótkę, więc spokojnie mogę to robić przy filmie, czy też podczas dyskusji z gośćmi, którzy ostatnio nawiedzają nasz dom.

Świąteczne fotki...

Minęło tyle czasu od ostatniego wpisu, ze nawet nie wiem, od czego zacząć. Tyle się wydarzyło, tyle miałam zajęć, że nie było czasu na bloga...

Ale teraz są Święta. Choineczka wygląda tak:



A to moje ulubione ozdóbki i psotny elf, co nam podkrada coca-colę









Mieliśmy też dziś miłych gości z jeszcze milszą bullterrierką Tią. Uwierzcie, Tia musi być naprawdę przesympatycznym i towarzyskim psiakiem, że ja - kociara - ją uwielbiam.
No ale jak można nie lubić takiego pieszczocha:



Tia co prawda o północy nie gada, ale całkiem skutecznie wyprosiła dla siebie kawałek sernika, makowca i jeszcze miseczkę skrawków surowego mięsa, które zostały z przygotowanego na świąteczny obiad fondue. I jak ktoś może mówić, że bullterrier to zły pies?




************************************************************


Spotkało mnie jeszcze coś miłego dzisiaj. Agata przysłała mi wreszcie moje zdjęcie z warsztatów belly dance z boską Izzy (były od 14-16 listopada). Oto dowód, że naprawdę tam byłam, że naprawdę spotkałam mistrzynię i naprawdę się u niej uczyłam. Samej wciąż trudno mi w to uwierzyć.




Kim jest Izzy czyli Isidora Bushkovski? Dlaczego ją uwielbiam? Jest moim największym źródłem inspiracji, uwielbiam jej styl, złożony świadomie z wielu. Pewnego dnia dojrzeję by napisać notkę o tym. Chciałam wkleić filmik z Izzy, ale coś nie działa, może kiedy indziej sie uda.

*************************************************************************

A szalik, mimo tygodniowej przerwy w robótce ma już ponad 60 cm. Nie mam czasu w dzień, to przynajmniej przed snem staram się trochę popchnąć naprzód to dziełko. W końcu ten czerwono bordowy będzie lepiej pasował do mojego kożuszka niż obecny zielony.

No to pora posztrykować i spać... I ciągle nie mam wzoru na czapkę...

Al Gore i chór czterdziestu rozbójników :D

Kolejny niepoukładany i zmienny dzień. I do tego niebo cały czas przecieka. :(
Poranek minął na bieganiu po urzędach, a w zasadzie na siedzeniu w dusznej poczekalni w nadziei, że mój numerek rychło pojawi się na wyświetlaczu.

Później biegiem na UAM, rozśpiewka, makijaż, krótki sound-check (bo nas rozstawili bez sensu po scenie) i ośpiewanie wręczenia dokrotatu honoris causa Alowi Gorowi. Śpiewania było niewiele: stare hity Gaude Mater i Gaudeamus oraz dedykowane Gorowi Shenandoah (prześliczny utwór). Reszta imprezy przebiegała typowo, czyli maraton przemówień: premier Pawlak, prezydent Grobelny, ambasador USA. Najciekawiej mówili jednak sam Al Gore i profesor wygłaszający laudację. Nawet trochę żartów im się sypnęło. Niemniej jednak konieczność robienia za scenografię podczas całej uroczystości i brak krzeseł dla nas sprawiły, że była nieco nużąca. Z nudów policzyłam widoczne z mojego miejsca kamery telewizyjne: trzynaście. Dziennikarzy z aparatami fotograficznymi, które oślepiały co rusz lampą, nie dało się policzyć, bo łazili w te i wew te.
Z pozostałych wrażeń: najwięcej ochrony miał Jan Kulczyk, najbardziej widoczny był biskup Gądecki, najbardziej wyluzowany był Al Gore, najbardziej bredził w przemówieniu Grobelny (porównał się z Gorem - że niby on prezydent (Poznania) i Gore - prezydent).


Al Gore


Po powrocie do domu miła praca, a na 19.00 znów próba. I koniec dnia. Szalik dziś leży odłogiem.

Sztrykowanie, fotki i...

Ech... Zajęty dzień i mnóstwo miłych rzeczy na koniec.
Po 20.00 zabrzęczał domofon i kurier przyniósł paczkę z Oliwią. Jest miękka, czerwono-bordowa i aż się prosi, żeby zacząć coś z nią robić. 25% wełny i 75% akrylu. No to a szybko usztrykowałam mała próbkę. Krzywa nieco, ale to w końcu moje początki po długiej przerwie. Generalnie wychodzi ciepła i przytulna robótka i całkiem raźno jej przybywa.
Kolorek też ma bardzo ciepły.
Przy okazji wreszcie sprawdziłam jak się zrzuca fotki na kompa z aparatu - okazało się bajecznie proste.

W paczce znalazłam też życzenia świąteczne i próbki kolorów Oliwii. Wyglądają zachęcająco.
Chyba wcześniej zacznę ten szalik niż w święta. Aż mnie druty świerzbią :D

A jednak sztrykowanie....

Nabyłam parę dni temu druty bambusowe, czekam też na zakupiona Oliwię na szalik i czapkę. Tymczasem postanowiłam sprawdzić, co jeszcze pamiętam ze sztrykowania i udziubałam małą próbkę z podręcznej wściekle różowej włóczki. Generalnie jest nieźle, prawe i lewe oczka definiowalne, rządki w miarę równe. Muszę tylko podpytać Herbi, jak się robiło ładne brzegi i jak zakończyć robótkę. Po tylu latach nie pamiętam za bardzo.
Za to zaprojektowałam sobie wzorek na szaliku, taki z lewych i prawych oczek. Mam nadzieje, że w rzeczywistości będzie wyglądał tak samo fajnie jak w mojej wyobraźni.

W każdym razie zrobię ten komplet chyba jednak na drutach, a nie na szydełku :)

Dobre i złe

Pomieszany dzień dzisiaj.. Miłe rzeczy przeplatają się z mniej miłymi. Od rana pogoda jakaś taka nieciekawa, zanim się dzień rozkręcił już było ciemno. A z drugiej strony udało mi sie wczoraj zamknąć miesiąc w Betterware z całkiem niezłym wynikiem. Jak tak dalej pójdzie, to uda się zrealizować plan założenia własnej działalności po nowym roku. Niemniej jednak - jako że wypełzać z domu nie było dziś po co, nadgoniłam parę "nieistotnych" zaległości, które jednak przez swą nieistotność wciąż były przekładane. Tak więc wyprałam narzutę i poszewki na poduszki z mojego łóżka, schną teraz i pięknie pachną lawendowym płynem do płukania. Powymieniałam sznurowadła w butach, poczyściłam co się dało itp.
Teraz siedzę nad zamówionym tekstem o Feliksie Nowowiejskim - to akurat istotna zaległość, więc staram się jak mogę szybko to skończyć.
Czekam też na wpływ na konto, by kupić wreszcie tę Olivię na czapkę i szalik. Pewnie dopiero w Święta się za to wezmę, ale przynajmniej będę miała ciekawe zajęcie.
Musze jeszcze zajrzeć do nut, bo jutro nagranie dwóch kolęd (dźwięk) i pojutrze też (obraz). W zasadzie umiem, ale nie zaszkodzi przypomnieć sobie swoją partię.

No to wracam do pracy...

Finał Mam Talent

I oto za nami finał pierwszej edycji Mam Talent.
Musze przyznać, że oglądałam z przyjemnością wszystkie etapy eliminacji i uważam sam pomysł takich interdyscyplinarnych zmagań za bardzo widowiskowy. Owszem, trudno wybrać jedną osobę, ponieważ w zasadzie wszyscy finaliści, a i większość półfinalistów reprezentowała niezwykły poziom, ale dzięki tej różnorodności objawiło się wielu utalentowanych ludzi w najbardziej nieprawdopodobnych dziedzinach.

Trudno mi było wybrać faworyta, bo doceniłam wiele propozycji, ale po cichu chyba najbardziej kibicowałam Melkart Ball, o których pisałam poprzednio. Cieszę się, że widzowie również docenili tę misterną sztukę, łączącą siłę z subtelnością, moc z harmonią. Te żywe rzeźby można oczywiście obejrzeć na stronie plejady:

(niestety html nie działa, więc podaje linka)



Żałuję za to przegranej Mateusza Ziółko i trzeciego miejsca AudioFeels.
Mateusz ma niesamowite możliwości wokalne i coś takiego, co uwodzi w głosie.
AudioFeels kibicuję jeszcze od czasów, zanim powstali. Z większością z nich śpiewałam kilka lat temu w chórze i już wtedy faceci sobie w wolnych chwilach improwizowali różne kawałki. Z czasem wykrystalizował się skład, powstał zespół, usamodzielnił się i teraz wkracza na własną ścieżkę kariery. Życzę im wszystkiego najlepszego. I szkoda, że jednak nie mieli 2 miejsca - myślę, że te 100 tysięcy złotych wiedzieliby jak dobrze wykorzystać.
A Klaudia Kulawik? No cóż, głos niewątpliwie piękny, ale to nie jej czas, nie te piosenki. Pozostaje mieć nadzieję, że rodzice dobrze zainwestują w nią te pieniądze, by za kilka lat mogła zabłysnąć.

To takie moje przemyślenia...

Cirque Eloise w Mam Talent

Cirque Eloise odkryłam kilka lat temu, oglądając jakiś konkurs w telewizji, chyba w Monte Carlo. Wygrał duet, kobieta i mężczyzna, prezentujący sztukę niezwykłą, wzruszającą i absolutnie doskonałą. Co to było? Powolne, w rytmie sennej, pięknej, sennej muzyki fortepianowej; powolne ruchy, podnoszenia, figury. Absolutna doskonałość w tej zmiennej architekturze ciała. Przedstawienie absolutu genialności ludzkiej. Najwyższa pochwała dla fizycznych możliwości człowieka, pokazująca, że są one nieograniczone, jeśli tylko się w to uwierzy.


I oto kilka tygodni temu, oglądałam casting do programu Mam Talent, na którym pojawił się duet Melkart Ball. Dwaj mężczyźni, Polacy, którzy przedstawili równie wzruszająco i doskonale ową sztukę, która onegdaj tak mnie zachwyciła:

Melkart Ball na castingu do Mam Talent




Trudno się dziwić, że coś tak wspaniałego trafiło do finałów. Mnie to zachwyca niezmiennie. Doskonałość, siła, subtelność, zaufanie, równowaga, harmonia. Oto jak akrobatyką można opisać ideał człowieczeństwa.

Melkart Ball w półfinale Mam Talent



Co będzie dalej? Trudno powiedzieć, do finału trafiło wiele wybitnych osób. Każde z innej bajki. Dla mnie nie jest ważne teraz kto wygra, kto dostanie 100 tysięcy, kogo potrzebuje większość. Dla mnie ważne jest to, ze znów mogłam to obejrzeć. I że dziś w dobie internetu mogę wracać do tej sztuki w każdej chwili.

Ciekawi Was jaki jest związek Melkart Ball z Cirque Eloise? Sami się przyznali, że tam występują, potwierdzając niejako moje skojarzenie ich występu z duetem (innym co prawda) sprzed paru lat.

Finał "Mam Talent" już 29 listopada, w sobotę.

Heklowanie...

Coś dziwnego mnie ostatnio napadło... Wszystko po wpływem Herbi i jej drutów, które ma przy sobie i dzierga na nich różne cuda. Zaraźliwe to jest. A w dodatku wciąż nie mam czapki i szala, chociaż już śnieg na dworze.
Przyszło mi na myśl, że odświeżę umiejętności z czasów zamierzchłej podstawówki i sobie coś na zimę udziergam.

Na razie wybrałam włóczkę:
Oliwia, wełna z akrylem w kolorze czerwono-bordowym. Będzie pięknie pasować do mojego brązowego kożuszka.

Czerwień jest zawsze ciepła, a taka ognista poprawi humor nawet w deszczową zimę.




Oczywiście, żeby nie było zbyt pięknie, z zakupem muszę się wstrzymać jeszcze kilka dni, bo najpierw muszę parę innych finansowych rzeczy pozałatwiać. I znaleźć wzór na czapkę. Na razie wiem jak ma wyglądać, teraz muszę wiedzieć, jak to zrobić .